Op mijn vrije maandag middag

Even wat groente en fruit bij Hofman, even langs Appie Heijn.
Een normale maandag middag. Fris weertje, af en toe zon, gewoon lekker!
Broccoli en tomaten voor in't mandje en hup naar 't volgende adres.

Ik kom een oude bekende tegen, Mevrouw Vording.
Altijd wanneer ik in Emmen kom kwam ik ze beiden tegen maar sinds een maand of wat loopt Mevrouw Vording alleen met haar rollator. Meneer Vording is niet meer. Hij was zo'n lieve man, deed me altijd denken aan mijn eigen Opa.
Ze verontschuldigd zich dat ze niet meer zo vaak id bakkerij komt en dat ze geen rouwkaart heeft gestuurd. Ze was het vergeten. Uiteraard zeg ik tegen deze lieve Oma dat dat helemaal niks uit maakt.
Ik zie in de ogen van Mevrouw Vording haar verdriet.
Haar beste vriend is er niet meer, ze mag wegens Corona niet meer zo vaak de deur uit, kinderen die bijna niet langs komen, hulp die nu om de week komt ipv wekelijks.
Ik kan dat niet best hebben.....
Wat had ik Mevrouw Vording nu graag een dikke knuffel gegeven, Gewoon eem doei'n!

Ik ga richting Appie en op de terugweg criscross door 't Rensenpark.
Bij de giraffes daar, dat is mijn favo plekkie.
Mooie uitkijk over het fraaie grasveld, muziek in de oren als er niemand zit, mijmerend over alledaagse bezigheden.
Het allermooiste op zo'n dag vind ik wanneer er wel iemand op dat bankie zit.

Had ik even geluk vandaag.

Mijn hart maakt een sprongetje want hier kan ik echt van genieten.
Ik word voor een minuut of 20 gezelschap van een Opa uit de Betuwe. Al jaren gelukkige inwoner van Emmen. Hij heeft geen heimwee naar daar, dit mooie Drenthe bevalt hem goed. Mooi om te horen toch?!
Deze uitspraak maakt mij nog een gelukkigere Drenth dan ik al ben.

Ik vraag of hij het vol kan houden zo in deze barre tijden van Corona. Meneer is vrij positief. Wat fijn voor deze Opa dat hij niet zoveel zorgen heeft. Hij vind het vooral vervelend voor de jeugd die niets kan. Die willen uit, feest vieren, naar evenementen, werken, gewoon genieten van het leven.

Even was Meneer stil...

Hij kijkt mij aan en verteld me dat het hem erg herinnert aan die oorlog van 75 jaar terug ; toen konden wij ook niet wat we graag hadden willen doen

Poeh...

Deze komt enkele minuten na zijn vertrek behoorlijk binnen. Het ontroerd mij, ik voel zijn pijn. Geeft niks Miek! Je mag dat voelen want dat is leven.

Vandaag sta ik stil bij onze vrijheid. Waarschijnlijk te danken aan die Opa uit de Betuwe en zijn vrienden van toen. Die stoere, dappere jongens die toen niet konden wat wij wel nu wel gewoon kunnen. Die mannen die hun jeugd, hun toekomst op het spel hebben gezet voor onze vrijheid.

Het is ons zomaar gegeven, dus mens durf te leven!

​Reageren? Klik op Reacties.