Zondagmorgen 08:21 uur.
In mijn woonkamer is het nog donker, alleen de lampjes in de kerstboom geven licht. Op straat is weinig beweging en voor even lijkt het alsof de hele wereld stil staat. Terwijl ik geniet van mijn eerste kop koffie hoor ik door de speakers van de radio verschillende kerst hits voorbijkomen. Bij het horen van John Lennon’s “War is over” -blijft het net als de wereld buiten - ook in mijn binnenwereld heel even stil.
 
“So this is Christmas and what have you done
Another year over and a new one just began”.
 
De tijd gaat snel, voor we het in de gaten hebben staat 2022 alweer voor de deur en is er weer een jaar voorbij. Ik overdenk het afgelopen jaar en het feit waar wij met elkaar in verzeild zijn geraakt, vorig jaar rond de kerst verkeerden wij in hetzelfde schuitje. Iedereen is op zijn eigen manier getroffen en de mensen zijn jammer genoeg nog verder van elkaar verwijderd dan we ooit durfden dromen. Verdeeldheid, er is in een jaar tijd behoorlijk veel gebeurd. Familie’s die niet meer bij elkaar komen, vrienden die niet meer samen oplopen, mensen die hun gelijk willen halen, een ander willen doen geloven dat hun waarheid ook echt de waarheid is en zo kan ik nog wel even doorgaan. Meer dan ooit vraagt de wereld om warmte en echt meer dan ooit vraagt de wereld om licht. Laten wij er zelf voor zorgen dat ons lichtje blijft schijnen en dat het lichtje van die ander ook kan blijven schijnen. Laten we zelf verantwoording dragen en het voortouw nemen om elkaar te blijven respecteren in de keuzes die wij maken. Of je het er nu mee eens bent of niet, laten we begrip tonen, een beetje meer empathie. Laten we gewoon lief zijn voor elkaar.
 
Wat het bestuur van Emmer-Erf nou een mooi idee voor een kerstbrunch leek, werd tijdens de laatste persconferentie duidelijk dat dat ook dit jaar niet door kan gaan.
“Het” heeft ons allemaal behoorlijk in zijn grip, vind je ook niet?
Er zit niets anders op dan om alle gemaakte plannen maar weer in de ijskast te zetten en ze vervolgens op te pakken wanneer wij wel samen mogen zijn, van elkaar mogen leren en genieten. Wat was het mooi geweest om in deze donkere dagen "samen" kerst te vieren. Een gezellige kerstmarkt met een gezamenlijke brunch ofzo, niet alleen voor onze ouderen maar gewoon voor eenieder die zich geroepen voelt om deze dagen “samen” te zijn.
 
Er staat een nieuw jaar voor de deur en bij een nieuw jaar horen nieuwe ronden maar ook nieuwe kansen. Op voorgaande bladzijden hebben we kunnen lezen dat Emmer-Erf in ieder geval niet stilzit en dat ze hun best doen om de mensen aan elkaar te blijven verbinden. Als je het mij vraagt een heel erg mooi initiatief maar we moeten het wel “samen” doen. Niet alleen in Emmer-Erf of in Emmer-Compas is “samen” het beste medicijn. Ook in Emmen, in Assen, in Drente en over de hele wereld is dit belangrijk, met of zonder virus.
Kijk een beetje naar elkaar om -daar kunnen we “samen” - vandaag al mee beginnen. 
 
“A very merry Christmas and a happy new year
Let’s hope it’s a good one without any fear”

Beste medemens, houd moed en wees lief. 
Dat begint bij onszelf.
 
Ik wens eenieder van jullie fijne, warme dagen en een gezond, liefdevol, gezellig en vredig 2022!

Annemiek Drenth 

Vrijdagavond, 16 April.

Wanneer ik thuis kom plof ik lekker op de bank. 
Nog even iets drinken, muziek luisteren en terugblikken op wat er allemaal is gebeurd vandaag. 
Ik stond niet zo florissant op maar na twee keer goed met de kop schudden voelde ik me alweer een stuk beter. 

Ik besloot een rondje centrum te doen, er was markt en ik mocht mijn gewonnen "Toffe Peer" halen bij Ingo Leth in de galerie, dus dat was voor mij wel een gelukje. 🍀🌻
Nog even een gezellig praatje met Ingo en daarna zette ik mijn wandeling voort richting het centrum. Daar trof ik al snel mijn nieuwe vrienden. 
Na een aantal keren voorbij te zijn gelopen en elkaar te hebben begroet besloot ik dat het maar eens tijd werd om een praatje te maken met deze vriendelijke Emmenaren.
Sindsdien blijf ik vaker even staan voor een praatje, vink mooi. 
Vandaag dus ook. 

Ik werd verwend met een lekkere koek van iemand en we dronken koffie to go. 
Zo ineens hoorde ik mijn naam. Annemiek, ik heb een mooie jas en ik denk dat hij jou goed past, ik  wil hem jou graag geven.  
Nou ja, ik wist eerst niet zo goed wat ik er mee moest, beetje bezwaard ofzo voelde ik mij ook maar Meneer stond erop en liep naar huis om de jas op te halen. Erg vrolijk kwam hij terug en ik kon beginnen met passen. 
Hij had er goeie kijk op want de jas zat als gegoten en leek volgens de rest van het groepje erg goed. 
Er was natuurlijk geen spiegel in de buurt dus we bedachten dat ik wel even voor de etalage van de Hema kon kijken hoe mooi hij zat. 
Met een grote glimlach op mijn gezicht liep ik richting de Hema. Ze hadden nog gelijk ook. 
Meneer blij, Annemiek blij, maar man wat lief, zomaar, Dankjewel!
Ik bedankte iedereen voor de gezelligheid, we wensten elkaar een mooi weekend en even later liep ik lekker op m'n dooie gemakkie richting huis.
Even iets te eten maken voor mijzelf en daarna gezellig naar Compas voor een avondje muzikale bezigheden met de jongens. 
Vanaf vorig jaar november zijn we bij elkaar gekomen en we hebben al mooie, muzikale dingen mogen doen met ons drieën. 
Ik heb erg veel aan deze twee. 
We gaan weer lekker aan de slag met nieuwe ideeën en nummers voor een avondvullend programma tijdens bruiloften en andere feestjes en zo. 
Het was een gezellige afsluiter van een mooie dag. 

Je mag gerust weten dat ik erg veel energie krijg van dit soort dagen en door alle deze mooie, nieuwe mensen om mij heen voel ik mij beste een beetje op handen gedragen!

Dankjulliewel! 
Dag hoor, 
Mooi weekend gewenst!

🌻🍀✌💜💫

Voor Emmer-Erf mocht ik weer iets schrijven...

Hoop, Geloof en Liefde

Wat het bestuur van Emmer-Erf nou een prachtig idee voor een Paasbrunch leek werd jammer genoeg tijdens de laatste persconferentie zo weer de kop in gedrukt.
Er zit niets anders op om alle gemaakte plannen maar weer in de ijskast te zetten om ze vervolgens weer op te pakken voor wanneer het weer mag. 
Wat hadden we het graag anders gezien.
Wat was het mooi geweest om op eerste paasdag  "Samen" het leven te vieren, onze vrijheid.
Een braderie ofzo met een gezamenlijke brunch, niet alleen voor onze ouderen maar gewoon voor een ieder die zich geroepen voelt dit “Samen” te vieren.
Al ruim een jaar zitten wij met elkaar een soort van opgesloten in een wereld waar niemand van durfde dromen.
Eigenlijk denken we daar allemaal wel hetzelfde over; het is mooi geweest en het word tijd dat er zo langzamerhand wat verandering in komt, vind U ook niet? 
Tot die tijd is het volgens mij erg belangrijk dat we proberen positief te blijven, al ben ik me er erg goed van bewust dat dat soms niet meevalt.

Sinds ik niet meer kijk naar wat we allemaal niet mogen maar vooral probeer te kijken naar wat er wel allemaal kan en mag, ben ik meester geworden in het bouwen van luchtkastelen. 
Hele mooie grote luchtkastelen, daar waar alles kan en mag. 
Ik neem jullie even mee naar tweede paasdag in ons mooie Emmer-Erf.

Ik loop een leuke, gezellige drukte tegemoet wanneer ik vanaf de Veenroede bij Engel Neef om de hoek de braderie op loop. 
Een groep fanatiekelingen is aan het gooien met eieren en de sfeer is volgens mij erg goed.
Er is een rommelmarkt en er staan leuke kraampjes langs de weg. 
Bij “de Stobbe” word van alles georganiseerd zodat de jeugd zich ook goed vermaakt vandaag. 't Is heerlijk weer, de mensen zijn blij, ze hebben het gezellig en maken plezier met elkaar. “Samen”, jong en oud.
Uiteraard word voor de innerlijke mens ook goed gezorgd; iets waar je kunt eten en vlak bij de live muziek is een tentje waar je drankjes kunt halen. 
Ik ga de hele markt over en blijf steken bij de muziek.
Samen met alle anderen die ook zo van dansen houden maak ik behoorlijke kilometers op de dansvloer zo vlak voor die mega gezellige band die zich uitslooft met heerlijke hits van vroeger en nu. 
Hoe zou het zijn wanneer wij weer “Samen” met elkaar uit volle borst, schouder aan schouder zullen zingen van:
"You Never walk alone" ?
Kippenvel, ik voel de verbinding.
Samen, Broederschap, Naoberschap.

Na afloop zo rond een uur of 01.00 uur scoor ik nog snel een broodje hamburger speciaal met extra siepels die ik burgemeester maak wanneer ik samen met nog een paar Emmer-Erfers richting de Veenroede loop. 
’t Is mooi geweest en na deze mooie dag ga ik met een goed, tevreden gevoel naar bed.
Ik mis deze, voorheen doodgewone dingen. 
U ook?

We zijn elkaar nodig; Laten we er daarom voor elkaar zijn en dat geldt niet alleen voor luchtkastelen. 
Dat stukje Hoop, ons Geloof en dat kleine beetje extra liefde, iemand die naar je omkijkt en een beetje om je denkt en je helpt daar waar kan èn nodig is belangrijker dan ooit tevoren.
Niet alleen onze ouderen hebben dat kleine beetje extra liefde nodig maar ook vele jongeren vinden het fijn wanneer er iemand is die naar ze omkijkt. 
Iemand die naar je luistert, iemand die je ziet.
Niet alleen in Emmer-Erf of in Emmer-Compas is “Samen” het beste medicijn. 
Ook in Emmen, in Assen, in Drenthe en over de hele wereld is dit belangrijk, met of zonder een virus.
Kijk een beetje naar elkaar om en daar kunnen we met elkaar vandaag al mee beginnen. 

Houd moed, wees lief. 
Begin bij jezelf want jij laat het leven mooier kleuren!

Keep the faith,
Annemiek Drenth 

Door welke dwaling in de geschiedenis het nou verkeerd is gegaan dat Emmer-Erf bij Emmer-Compas moest is nog steeds een vraagteken. 
Van oorsprong zijn beide dorpen twee verschillende, zelfstandige veenschappen en O wee als je Emmer-Erf en Emmer-Compas als een eenheid zag.
Dit was wel een dingetje, als U begrijpt wat ik bedoel.
Wat de inwoners betreft is de kern van Emmer-Erf echter zowel cultuurhistorisch, geografisch als maatschappelijk gezien vandaag de dag nog altijd een apart dorp en geen buurt of wijk van Emmer-Compas, zoals soms nog wel eens verteld word. 
Ik heb het dan nog niet eens over het “Trotse” gevoel wat de meeste inwoners hebben, de liefde voor hun dorp, het warme gevoel wat ze meedragen in hun hart wanneer ze vertellen of herinneringen ophalen over het mooie Emmer-Erfscheidenveen. 
Een echte Emmer-Erfer voelt zich geen Emmer-Compascumer en wanneer je in deze hechte gemeenschap geboren en getogen bent werd je dit er met de paplepel ingegoten.

In 1828 verschijnt de naam “Het Erfscheidenveen” op de kaart en in 1898 word dit veranderd in
“Veenschap Emmer-Erfscheidenveen”.
Emmer-Erf ligt direct Noord-Oosten van Emmen, tussen Emmen en Emmer-Compascuum. 
Het gebied waar Emmer-Erf ligt bestond ver voor onze tijd voor het grootste deel uit (hoog-)veen. Een heus moerasgebied waar ze niet zoveel mee konden, dacht men.
Je kon er niet op varen en niet op lopen. 
In deze moerassige veengebieden hadden afgestorven planten na honderden jaren een metersdikke veenlaag gevormd die men kon wegsteken of kon opbaggeren om het vervolgens te drogen. Vele hard werkende veenarbeiders staken blokken uit het natte veen waar na het drogen hiervan de vrouwen, deze zogeheten blokken, op turfschepen stapelden zodat ze vervoerd konden worden naar de steden. 

Het gedroogde veen wat ze ook wel “Turf” noemen, word in de 19e eeuw de belangrijkste brandstof in Nederland. 
Er werd veel geld verdiend met het uitgraven van turf en daarom kreeg het al snel een bijpassende naam “Het bruine goud”. 
Op plekken waar veel veen afgegraven werd ontstonden later heuse veendorpen. 
De veenarbeiders wilden natuurlijk dicht bij hun werk wonen en daarom werden er kleine veenhuisjes bij het veen gebouwd. 
De eerste veendorpen, waaronder Emmer-Erf waren klein met erg weinig voorzieningen. 

Emmer-Erf werd een ruim 4 km lange dubbele lintbebouwing wat parallel loopt met Kanaal A en Kanaal B die van oudsher werden gebruikt om het afgegraven veen met turfschepen naar de gebruikers te varen. 
In 1960 stopt de vervening in het dorp en worden aan de buitenzijden van de gegraven zijkanalen én langs de hoofdkanalen boerderijen gebouwd. 
Nabij de Middenweg werden voorzieningen als het dorpshuis en een kerk gerealiseerd waardoor dit deel het centrum van Emmer-Erf is geworden.
Misschien kunt U zich de tijden nog herinneren dat er een postkantoor zat, tabakszaken, fietsenwinkels, een visboer, verschillende slagers en kruideniers.
We kunnen wel stellen dat onze voorouders flink hun best hebben gedaan om dit mooie stukje Emmer-Erf voor de nieuwe generatie leefbaar te maken. 
Wij komen voort uit een armoedig veendorp en niet zomaar één. 
Emmer-Erf; één van de allerlaatste veendorpen van Nederland, een mooi en welvarend veendorp waar de inwoners trots zijn op de ontwikkelingen die hebben plaatsgevonden door de jaren heen.

In 1986 krijgt Emmer-Erf een nieuw dorpshuis, “de Stobbe”. 
Er word hier veel georganiseerd voor jong en oud. 
Dit vernieuwde dorpshuis staat centraal voor de gezelligheid en saamhorigheid van dit dorp. 
Anno 2020 telt Emmer-Erf zo’n pak en beet 700 huizen met ongeveer 1.800 inwoners. 
Een dorp waar “naoberschap” nog steeds word nageleefd, ondanks de drukte van het leven. Daar waar “Samen” met een grote hoofdletter een terugkerend onderwerp is wanneer ik de ras-echte Emmer-erfer hiernaar vraag. 
Een dorp waar nog steeds moeite word gedaan om de verbondenheid met haar inwoners te bewaren. 
Daar wanneer je bij “Engel”, naar mijn mening tegenwoordig het hart van Emmer-Erf, de winkel binnenloopt, warm word begroet en er altijd aandacht word geschonken voor een dagelijks praatje. 
Ons kent ons.

In het voorjaar van 2019 ontstond het idee om van Emmer-Erf een 5 sterren dorp te maken. 
Plaatselijk Belang Emmer-Erf en het bestuur van buurtvereniging “Ons Achterhoek” blijven zich ondanks het Corona virus inzetten om de identiteit van dit dorp en haar eigen cultuur en tradities te behouden om het hier voor een ieder zo aangenaam mogelijk te maken én te houden zodat het trotse WIJ gevoel, de liefde die wij voelen voor Emmer-Erf, blijft bestaan.
Voor elkaar en met elkaar en hier mag je als inwoner, geboren of niet, best trots op zijn. 

Alhoewel ikzelf geboren ben in Emmer-Compas heeft ook Emmer-Erf een plekje veroverd in mijn hart toen ik als 13 jarig meisje verhuisde naar de Veenroede. 
Ik heb mij altijd erg welkom gevoeld in Emmer-Erf. 
Dankbaar voor de mooie jaren die ik hier heb mogen ervaren en de mensen die ik heb leren kennen. Het is fijn en mooi om te zien hoe een kleine gemeenschap “Groots” kan zijn in verbondenheid. 
Als inwoner van Emmen en als trotse Drenth zal ik nooit mijn afkomst verloochen. 

“Trots is niet plaatsgebonden maar wel tijdloos”. 

Emmer-Erf; ook hier kom ik weg.

Annemiek Drenth

Aan de andere kant van de lijn hoor ik een jonge, sterke dame.
Haar vader is overleden en ik bel om een afspraak te maken om langs te komen.
Een dag later zit ik aan de keukentafel met een jong gezin.
Twee jonge ouders, van mijn leeftijd en drie kinderen.
Vanaf het eerste moment voelt het goed daar te zijn.
Vertrouwd, dat voel je van beide kanten.
We zijn allemaal op ons gemak, ook de kinderen zitten gewoon bij ons aan de keukentafel te praten over hun Opa. We halen met elkaar herinneringen op en samen praten we het over zijn leven.
De kinderen laten mij hun kijk op het afscheid van hun opa zien en dit ontroerd mij enorm.

Een dag later begin in 's morgens op tijd met het uitwerken van alle woorden die gisteren zijn verteld.
Net na de middag krijg ik een telefoontje;
Annemiek, wil jij wel een van jouw liedjes zingen tijdens de uitvaart van pa?
Poeh... even ben ik stil.
Deze vraag komt wel even binnen maar ik hoef hier niet lang over na te denken.
Natuurlijk wil ik dat voor hun doen.

Ondanks dat dit is wat ik graag zou willen betekenen met mijn woorden en muziek, troost kunnen geven aan mensen die het op dat moment nodig zijn vind ik het toch wel heel spannend.
Echt heel spannend.
Ik mocht al een aantal keren spreken tijdens een uitvaart maar dit is de allereerste keer met muziek en gitarist. Ondanks de spanning neemt dankbaarheid de overhand.
Dankbaar dat ik in zo'n korte periode weer zo dichtbij mag komen in de meest heftige periode die je maar kan bedenken.
Dankbaar dat ik vandaag wederom het vertrouwen krijg om mooie woorden op papier te zetten en voor de laatste keer ook mijn muziek troost mag bieden aan een ieder die dat vandaag nodig is..

Gisteren was zo'n dag; met het juiste been naast bed, hiep hoi!
Thank God want het was alweer een aantal dagen geleden. 
Tja, ook dit hoort bij het leven, hoor ik mezelf zeggen.
Feestdagen; Ondanks dat het ieder jaar heus gezellig is voel ik me altijd een beetje unheimlich rond de tweede helft van december. 
Het was dus een goeie dag en vrolijk vol goeie moed knalde ik uiteraard als allereerste het koffiezetapparaat aan en mijn playlist "luisteren" op Spotify. Er kwamen veel liedjes van "vroeger" voorbij. Herinneringen zeg maar. 
Ik begon gedreven maar wel op m'n gemakkie wat dingen af te maken die ik al een poosje voor me uit had geschoven. Geen zin in en ook geen zin gemaakt want ik vond het allemaal wel even prima zo. 
Ik bereidde een fijn bordje middageten en besloot daarna een stuk te gaan fietsen. Even op pad id buitenlucht, kon ik mooi even langs de Boni en langs Hofman voor wat boodschappen.
' t Was een koude middag maar wel heerlijk fris zo om m'n bekkie. 
Als ik in het centrum ben ga ik meestal even een rondje Rensenpark, zo ook vandaag. 
Ik stopte naast de kinderboerderij, daar is zo'n vijver met allemaal eendjes enzo. Ik ging op mijn hurken en bestudeerde deze fraaie beesten die ondertussen het hoogste woord hadden. 
Zo ineens brachten mijn gedachten me terug naar mijn kinderjaren en in no time ben ik weer even samen met mijn tante Riek bij de vijver in Compas, eendjes voeren en liedjes zingen. 
Tijdens de feestdagen mis ik mijn familie die er niet meer is nog meer dan anders. Dit jaar was het gemis heftiger dan andere jaren...
Mijn opa zou gezegd hebben; "Daor huf je aal niet zo om janken". 
Gisteren; op die mooie, goeie dag waar de eendjes mij even meenamen naar vroeger besefte ik mij ineens dat het echt klopt wat ze altijd zeggen...
Ja, ' t Is echt waar; Na regen komt altijd weer zonneschijn en het het nog nooit zo donker west of het weu aoltied wel weer licht. 
Probeer jezelf wanneer je je niet zo lekker of verdrietig voelt een lief schopje onder de kont te geven en haal het beste uit elke dag... 
Falderalderiere, Falderalderare

​Nadat ik besluit mezelf bijeen te rapen kom ik in de benen, trek mijn jas aan met een dikke sjaal en sta ik vervolgens mooi, warm ingepakt buiten, klaar voor vertrek.
Een rondje Emmen Centrum moet het worden...
Het is echt koud en zo te zien ben ik niet de enige die daar zo over denkt.
Op het bankje bij de kruising van de "oude liefde" zit een man liedjes te spelen op zijn gitaar. Knap hoor met dit koude weer, dit vergt wel doorzettingsvermogen.
Gelukkig brengt hij een sprankje licht en vreugde op deze donkere dag...

Ik loop verder door het rensenpark waar na een tijdje een  schaapje, zoekend naar voedsel mijn aandacht trekt.
Ik probeer hem te aaien terwijl ik achter mij iemand hoor praten.
"Hij wil niet geaaid worden vandaag"; hoor ik een keurig nette oudere meneer zeggen.
Meneer zit in een scootmobiel en samen vervolgen we onze wandeling.
Af en toe staan we even stil.
We praten over zijn leven hier in Emmen, meneer zijn roots liggen in Gent.
We praten over zijn vrouw die hij helaas al een tijdje moet missen, over zijn kinderen, over zijn verleden in het leger, over zijn èn mijn leven en ook over Corona.
Ik nodig hem uit voor mijn optreden morgen id grote kerk, hij woont immers vlakbij, een aanleunwoning bij de Holdert.
Ik word er blij van wanneer meneer mij bedankt voor dit leuke gesprek en me kort daarop hele fijne feestdagen wenst.
"Dag mevrouw" en elk gaan we weer onze eigen weg.

Rustig en blij loop ik richting de jumbo want ik verwacht een pakketje met een nieuwe jurk voor morgen.
Nadat ik mijn pakketje in ontvangst heb genomen loop ik richting huis.

Ik hoefde niet koken vandaag. Verse pompoensoep stond op het menu bij mijn vriendin, waar een andere vriendin ook gezellig kwam te eten. 
Ik loop een modeshow met de kleding  en samen komen we tot een goed besluit waarna we samen nog wat lekkere hapjes maken voor bij de soep.
Gezellig staan we met z'n 3en naast elkaar in de keuken, we kletsen, lachen, luisteren muziek en maken samen eten.

Terwijl we met ons drieën meezingen met vrolijke kersthits mag ik de uien snijden...

Janken!

Niet omdat het uitje zo scherp was maar omdat ik ineens besef dat Geluk in hele kleine dingen zit...

​Vrijdag 20 november, 2 dagen voor mijn verjaardag.
Ik ben onderweg naar mijn ouders waar we samen de laatste aflevering van drentse zangers kijken en deze avond combineren met mijn vervroegde verjaardagsfeestje.

Ik rijd van huis door de mooie versierde  hoofdstraat van Emmen en sta even stil bij het feit dat ik een jaar ouder word.
Dit jaar is best voorbij gevlogen en er is ook best veel gebeurd.
Mijn vorige levensjaar ging van hot naar her, van dieptepunten naar best wel hele mooie hoogtepunten.

Dankbaar dat ik altijd probeer het beste te halen uit elke situatie, hoe lastig het soms ook lijkt. Dankbaar voor alle mooie dingen die op mijn pad kwamen het afgelopen jaar.
Erg blij met alle nieuwe mensen die mijn leven in zijn gekomen.
I love 

Ik ben bijna bij Heli Holland en dan schiet het mij ineens door't hoofd dat ik nu andere prioriteiten heb als een jaar terug bijvoorbeeld.
Sommige dingen of mensen zijn belangrijker geworden en anderen niet.
"That's life" hoorde ik laatst iemand zeggen en ik parkeer mijn bolide bij pa en ma op de oprit.....

Dit jaar ben ik meer dan voorheen lekker op mezelf, ik hoef niet perce mensen om me heen want ik heb het zelf ook gezellig, thuis met Dikkie.
Natuurlijk houd ik er nog steeds van om lekker uit mijn dak te gaan tijdens en de gezellige avondjes te vullen met een fijn borreltje en goeie muziek maar het hoeft niet perce.

"34 Miek" zei mijn moeder toen we aan de keukentafel zaten te koffie drinken met mekaar. Ja dacht ik, 34! Mooi toch? Heul mooi..

Er is weer een nieuw levensjaar aangebroken waarin ik van plan ben nog meer te genieten van all dingen die op mijn pad komen..

Ik hoop dat ik het leven nog meer mag gaan ontdekken, dat ik leuke mensen tegenkom, veel muziek mag maken, veel bruidsparen mag trouwen door Nederland en misschien wel in het buitenland; lees DROOM, wel zonder regeltjes graag en ook hoop ik dat ik een steun kan zijn voor de nabestaanden tijdens het verlies van hun dierbare

We hebben een leuke avond bij ons thuis. We drinken samen lekker koffie en eten gebak, kletsen en hebben het gezellig.
Ik hoop natuurlijk ook dat onze familieband blijft zoals die is.
Dat iedereen van ons gezond blijft en gelukkig en dat de jongens een mooi leven tegemoet gaan.

Bij het schrijven van deze woorden besef ik me dat de woorden van Mama ineens doordringen, "34 Miek"
Tja, ik word al mooi een klein beetje een "aole tante"

Proost hè, op mijn verjaardag

Iedereen heeft issues, ja toch?
Ik heb vooral een grote issue met mijn figuur. Het beeldje op de foto die ik heb toegevoegd heeft voor mij een enorme bijzondere waarde. Dit beeldje kreeg ik van de obesitas-kliniek nadat ik het gevecht met mijn kilo's had overwonnen.

Zoals de meeste vrienden hier wel weten was ik 8 jaar terug behoorlijk stevig, zeg maar gewoon dik. Ja dik..
Ik was altijd het lelijke eendje, in mijn wereld dan hé. Altijd erg onzeker wat ik vaak heb proberen weg te lachen, enzo. 
Als je je meestal zo voelt, dan creëer je bepaalde overtuigingen over jezelf.
Sommige mensen zullen je overtuigingen beamen.
Soms misschien onbewust maar ook vaak bewust.

Het begon al op jonge leeftijd, schoolartsen, diëtisten. Altijd de grootste en stevig. Ik moest wel uitkijken zeg maar, heb behoorlijke aanleg om snel te groeien.
Ik weet nog goed het moment waarop onze weegschaal thuis de 100 kilo aantikte; je moet ook niet zwaarder worden dacht ik toen.

Ik kan op 2 handen echt niet tellen hoeveel diëten ik heb gevolgd.
Na een aantal diëtisten verder; trouwens soms echt om gek van te worden want iedereen verteld iets anders, het zoveelste crashdieet die ik had gevolgd;
- 12 kilo + 20 kilo en een zelfbeeld waar je niet blij van word, was de maat vol.
Oja dan vergeet ik nog het geld wat ik er allemaal aan uit heb gegeven.
Alles om maar af te vallen..
Keer op keer weer een teleurstelling, een strijd.

Het allerlaatste waar je aan denkt is een operatie om af te vallen maar ik had het wel nodig om überhaupt weer 100 kilo te worden nadat ik ruim de 160 kilo had aangetikt.
1.5 jaar later was ik bijna de helft afgevallen, veel meer dan ze hadden gezegd.
Want 40/50 kilo was de max, had ik even geluk.

Ik vond mezelf prachtig en als ik de foto's nu terug zie denk ik; oehh wat griezelig, veel te dun! 
Mijn familie begon zich zorgen te maken en achteraf hadden ze gelijk maar voor mij waren die cijfers op de weegschaal fantastisch, een soort obsessie denk ik.

Iedereen die weet dat je altijd weer iets groeit na een maagoperatie maar elke kilo die ik er weer bij op kreeg ging gepaard met een bult schaamte, teleurstelling en een zelfbeeld die langzamerhand nóg slechter werd dan voorheen.

Mijn lichaam is in 8 jaar tijd zo vaak veranderd, mijn hoofd kon dat vaak niet bijbenen. Godzijdank verander ik nu niet meer zoveel, dit is wat het is, al een behoorlijke poos stabiel en dat is zeker oke zo.

Alhoewel ik heus wel weet dat ik niet meer zo dik ben als vroeger is het elke dag weer een uitdaging met de oude Annemiek.
Stukje bij beetje laat ik liefdevol, oude patronen en overtuigingen van en over mezelf los.
Hoe moeilijk het ook is, het gaat elke dag beter. 
De oude Annemiek mocht er zijn en ik ben echt heel erg trots op haar maar het word nu wel tijd dat ze wat meer naar de nieuwe Annemiek gaat luisteren.

Love yourself first 
Heel belangrijk,
Dag hoor